23/6/10

Maradona's diet

Τι δίαιτα έκανε ο Μαραντόνα και έχασε τα περιττά κιλά;
Έτρωγε τα πάντα εκτός από γκολ.
Φάγαμε πάλι τα γκολακια μας οι ελληναραδες;
Καλή χωνεψη και στο λαιμό να μας κάτσουν.
Ακολουθεί καταρολόγιο:
Κατάρα στο Μουντιάλ και σε όλες τις μπάλες απανταχού της οικουμένης. Που να κλαταρουν όλες τους και να μην υπάρχει τρόμπα σ' όλο το γνωστό και άγνωστο σύμπαν. Που να φάει ο σκόρος όλα τα δίχτυα των τερμάτων της υφηλίου και να βγάλουνε αγκάθια οι κερκίδες. Που να χαλάσουν οι σφυριχτρες ολων των διαιτητών του ντουνια και να μη βρίσκουνε ούτε στραγαλι για υποκατάστατο. Που να χαλάσουν όλα τα λάστιχα απ' τα σορτσακια των παιχτων και να παρακολουθώ την ώρα εκείνη Μουντιαλ.

21/6/10

σκαλί-σκαλί

Κατεβαίνω τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Απ΄την εξώπορτα ως το πεζοδρόμιο.
Τα 7 σκαλοπάτια που' χουν πλάτος κάπου 3 μέτρα.
Που σ' αυτά τα σκαλιά θα χώραγε να φωτογραφηθεί περιχαρές το μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα.
Κι όμως δε χώρεσε μια ράμπα από τη μια μεριά να ανεβαίνουν καροτσάκια με μωρά ή με ανάπηρους.
Και αναρωτιέμαι αν στη δεκαετία του '60 που πρέπει να χτίστηκε το κτίριο αυτό με τους 5 ορόφους και τα 7 διαμερίσματα σε κάθε όροφο, το όλον 40 διαμερίσματα, γιατί μετράει και το υπόγειο 5 διαμερίσματα, στα 60 χρόνια ζωής του, που θα το έχουν κατοικήσει τόσοι και τόσοι, δε βρέθηκε ένας διαμαρτυρηθεί που δεν έχουν ράμπα τα σκαλιά; Και αν διαμαρτυρήθηκε πού διαμαρτυρήθηκε; Υπήρχαν τη δεκαετία του 60, του 70 και του 80 ιστολόγια, να βγεις να πεις τον πόνο σου, να στηλιτεύσεις το έλλειμμα του πολιτισμού με μια ωραία μεταφορά όπως τα σκαλοπάτια;


Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε εδώ, ούτε αλλού έχεις δει ράμπα σε ελεεινές πολυκατοικίες της Αθήνας. Ο πολιτισμός δεν κατοικεί εδώ. Οι ανήμποροι, είτε είναι μαμάδες φορτωμένες με μωρά και ψώνια, είτε ΑΜΕΑ, να πάνε να ζήσουν στα Λονδίνα που υπάρχει κράτος πρόνοιας. Εκεί που' ναι ο καπιταλισμός και η ανάπτυξη εκεί είναι και η βαλβίδα που λέγεται κοινωνικό κράτος στη χύτρα που βράζει. Εδώ, μόνο αν φιλοτημηθεί κάνας Δήμαρχος με κοινωνικές ευαισθησίες και γάτος στα ΕΣΠΑ, μπορεί να δούμε καμιά ράμπα σε κανένα πεζοδρόμιο. Κατά τα άλλα σκατά στα μούτρα μας σε κάθε βήμα: ούτε ανάπτυξη υπάρχει, ούτε πρόνοια. Ούτε έγνοια, ούτε συμπόνοια. Μόνο η έγνοια για τα μούτρα μας υπάρχει.




Σκαλί- σκαλί προχωράμε προς την ανάπτυξη. Το λέει και το τραγούδι: "χάπι μπέρθντεϋ του γιου". Του γιου του Ανδρέα του Θαθατζή. Θα γίνουμε άνθρωποι μια μέρα. Και δεν θα περιμένουμε ούτε από τους δανειστές, ούτε από το κεφάλαιο, ούτε από το κράτος. Μέχρι να έρθει κάποιος να με βοηθήσει να κατεβάσω το καρότσι με το παιδί δεν θα πάω να διαδηλώσω για κανέναν.

16/6/10

Hell Ass

Ζω στου διαόλου τον κώλο. Σε ένα καζάνι που βράζει. Βράζει η λαμαρίνα του αμαξιού του χρεωμένου, βράζει το κάγκελο του μπαλκονιού του χρεωμένου, βράζει η πλέμπα η χρεωμένη και δαίμονες μας κυβερνάν. Βραστούς-βραστούς θα φάμε τους μικροαστούς. Τα σιχαμένα παλιόψαρα με την μεταδοτική αρρώστεια, την μικροαστίλα. Θα τους κάνουμε κακαβιά και θα είμαστε και μεις μέσα. Στη σούπα. Όλο σού' πα, μού'πες. Στου διαόλου τον κώλο οι κόλαση είναι οι άλλοι. Και εγώ σαν άλλος για σένα και σαν για μένα εγώ.

15/6/10

πανελλήνιες

Μιλάω στο chat με έναν φίλο μου. Άτυχος άνθρωπος. Εκτός που με κάνει παρέα είναι και δικηγόρος. Εγώ πάλι τυχερή, γιατί είμαι προσοντούχος. Είναι κάτι σαν το ζαχαρούχο αλλά στο ξινό. Δηλαδή, εκτός που τον έχω φίλο, μαγειρεύω εξαιρετικά (κλαπ, κλαπ, κλαπ) και πήρα διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το ΔΟΑΤΑΠ δύστυχο. Ένας οργανισμός που θα έπρεπε να ντρέπεται για την ύπαρξή του. Τυχερό όμως που δεν είναι ανθρώπινος οργανισμός να έχει μυαλό να σκεφτεί. Αν είχε μια στάλα νινιό δε θα έβαζε τον κάθε διδάκτορα σοβαρού παν/μίου διεθνώς να "αναγνωρίζει" το PhD του με ένα σωρό χαρτούρα και βέβαια με το αζημίωτο...(120 ευρώ το παράβολο). Η ατυχία μου ήταν που γεννήθηκα στη Ζιμπάμπουε των Βαλκανίων, όπως σωστά λέει ο Τζιμάκος την πατρίδα μας. Τυχερή και που δεν την αναγνωρίζω για πατρίδα μου μ'ολα τα δικατσά του κόσμου. Τυχερή που μπορώ να τον δω live ακόμα. Δε ξέρω τι έχω πάθει σήμερα και νιώθω πως η τύχη ξεχειλίζει από τα μπατζάκια μου. Ευτυχώς που δε φοράω παντελόνι λόγω ζέστης και έτσι η ατυχής μεταφορά δεν έχει αντιστοιχία. Γιατί δε ξέρω αν θα μου άρεσε να βλέπω την τύχη να μου φεύγει απ' τα μπατζάκια σαν το κάτουρο. Έτσι λοιπόν, κι επειδή έχουν φέρει και το ΔΝΤ, κι επειδή την είδα τυχερή, την είδα και οπορτούνα αμερικανάκι και του λέω:

"θα φερεις τις σφραγιδες ρε χαζοπιπινο;
φερτες και θα σου φερω παστιτσιο
ανταλλαγη προϊοντων
σε λιγο θα βγαινουμε και για κυνηγι
φτωχειααα"


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Κάντε ανάλυση κειμένου στο απόσπασμα του διαλόγου που παρατίθεται σε εισαγωγικά.
2. Εντοπίστε τυχόν συμπτώματα ψυχοπαθολογίας της γράφουσας.
3. Συμφωνείτε με την άποψη ότι η Ελλάδα είναι η Ζιμπάμπουε των Βαλκανίων; Στηρίξτε με επιχειρήματα την άποψη σας.



ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:

1 Ανάλυση κειμένου: "θα φέρεις": θα φέρεις από το γραφείο σου στο σπίτι μου (για να μη χρειαστεί να μετακινηθώ ρούπι), "τις σφραγίδες": η σφραγίδα της Χάγης, "ρε": προσφώνηση μεταξύ φίλων, "χαζοπίπινο": υπαινιγμός ότι ο φίλος είναι τεκνό (ατυχής μεταφορά καθότι στρέιτ), "φέρτες και θα σου φέρω": πλεονασμός και οξύμωρο (ποιος να φέρει τι σε ποιον; )
"παστίτσιο": ένα από τα προσόντα της γράφουσας, "ανταλλαγή προϊόντων": υπαινίσσεται ότι έχουμε επιστρέψει σε πιο παραδοσιακές μορφές εμπορίου, "σε λίγο": εννοεί από το 2011 που θα πτωχεύσει η χώρα, "θα βγαίνουμε και για κυνήγι": υπαινίσσεται την επιστροφή στις πρωτόγονες κοινωνίες, "φτώχειααα": δηλώνει αυτό που γράφει. Τα τρία άλφα στο τέλος υποδηλώνουν την κραυγή.

2. Έχω εντοπίσει. Τι να τα κάνω τώρα;

3. Δε συμφωνούμε με την άποψη ότι η Ελλάδα είναι η Ζιμπάμπουε των Βαλκανίων γιατί πρώτον-πρώτον δεν είμαστε μαύροι και άρα καιγόμαστε με το τροπικό κλίμα της πατρίδος μας σε αντίθεση με τους Ζιμπαμπουανούς που δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Δεύτερον, ούτε καν η Ζιμπάμπουε δεν έχει οργανισμούς σαν το ΔΟΑΤΑΠ. Τρίτον, o μέσος όρος ζωής στη Ζιμπάμπουε είναι τα 37 χρόνια για έναν άνδρα, ηλικία κατά την οποία ο Έλληνας άνδρας ακόμα δεν έχει καν απογαλακτιστεί από τη μανούλα του. Η δε μέση Ζιμπαμπουανή γυναίκα ζει 34 χρόνια, ηλικία κατά την οποία η μέση Ελληνίδα αποκτά το τρίτο πτυχίο της και ξεκινάει σιγά-σιγά την καριέρα της. Άρα η Ζιμπάμπουε είναι πολύ πιο προχωρημένη σε όλα της και να την αφήσετε ήσυχη.





13/6/10

προσευχή

Mακάρι να πτωχεύσουμε, Παναγίτσα μου! Να επιστρέψουμε στη δραχμή, να μην έχουμε λεφτά μπας και ξεμπλέξουμε απ'τα γκατζέτια. Βάζω το χέρι μου στη τσάντα μου να πιάσω τον αναπτήρα και μπλέκομαι σε ipod,USB,camera,bluetooth,GPS,κινητό, φορτιστές, καλώδια, διαβόλους, τριβόλους. Δεν είν' η ζωή αυτή. Απεταξάμην τους σατανάδες. Αμήν.

12/6/10

Το πάθος

Το πάθος για τη λευτεριά

είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά





Λευτεριά στους εργατικούς κρατούμενους.

7/6/10

Κι όμως υπάρχει


Ακούς και λένε για καθετί απίθανα ωραίο και συγκλονιστικό πως δεν υπάρχει. "Δεν υπάρχει" και "δεν υπάρχει". Κι όμως υπάρχει. Σας το λέω εγώ που κάποιο ρόλο έπαιξα για την Ύπαρξή της. Κι όμως υπάρχει...