28/1/08

Ουλαλούμ- Γιάννης Σκαρίμπας

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
Kι εσύ κοντά μου . . .
********
****

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραίο τραγούδι/ποιήμα... :-)

Xνούδι είπε...

http://www.zshare.net/audio/697850705e657d/


:)

palalos είπε...

με αφορμή αυτό το αριστούργημα , διάβασα σκαρίμπα και ανακάλυψα εναν νεο ομορφο κοσμο...

Βάσσια είπε...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ!!!
Χαλκίδα.......
Εξαιρετικό ποίημα.

Niemandsrose είπε...

@χαμόγελο, χαίρομαι που σου άρεσε!

@χνούδι, για μένα; Χνούδι, μας κακομαθαίνετε... :)

@παλαλός, m2. ;)

@Vassia, και τα πεζά του μου αρέσουν. Ένα είδος από μόνος του.