21/9/07

Ντοκυμαντέρ για την αυτοκτονία




Η Γέφυρα (The Bridge) είναι ένα ντοκυμανταίρ για την αυτοκτονία, για όσους πήδηξαν στο κενό από την Golden Gate Bridge του Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής. Οι στατιστικές λένε πως κάθε δεκαπέντε μέρες ένας άνθρωπος αυτοκτονεί πέφτοντας από τη γέφυρα. 1300 άτομα βούτηξαν στο κενό από το 1937 που χτίσθηκε μέχρι σήμερα.

To 2006 ο Eric Steel, που ως τότε ήταν παραγωγός ταινιών, αποφασίζει να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και το θέμα της ταινίας του θα ήταν οι αυτόχειρες της γέφυρας του Σαν Φρανσκίσκο. Παίρνει άδεια από τις αρχές με την πρόφαση να γυρίσει ένα ντοκυμανταίρ γύρω από την μυθική ομορφιά της Golden Gate αλλά τελικά αυτό που κάνει είναι κάτι άλλο.

Στήνει για ένα χρόνο δύο κάμερες με οπερατέρ που βιντεοσκοπούν όλο το εικοσιτετράωρο από τη μία και την άλλη πλευρά κάτω από τη γέφυρα. Το αποτέλεσμα για τον Steel και το συνεργείο του ήταν να κινηματογραφήσουν 23 αυτοκτονίες. Οι κάμερες κατέγραψαν επίσης τη διάσωση μιας κοπέλας από έναν περαστικό, την από θαύμα διάσωση ενός τύπου από μία φώκια (!), έχασαν μόλις μία πτώση και βοήθησαν να σωθούν 6 άτομα καλώντας τους φύλακες.

Μετά, ο Steel και οι συνεργάτες του, αναζήτησαν και πήραν συνεντεύξεις από φίλους και συγγενείς των αυτόχειρων αλλά και αυτόπτες μάρτυρες. Οι περισσότεροι μίλησαν για ψυχική ασθένεια, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια ή κατάχρηση ουσιών. Το θέμα είναι πως ο Steel πήρε τις συνεντεύξεις χωρίς να αποκαλύψει πως είχε κινηματογραφήσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα να αυτοκτονούν πέφτοντας από τη γέφυρα. Δεύτερη πουστιά, και μάλιστα χειρότερη από την πρώτη. Γιατί μπορώ να δείξω μια συμπάθεια όταν εξαπατείς τις πανταχού παρούσες και ανεγκέφαλες αμερικάνικες αρχές. Αλλά τους φίλους και τις οικογένειες των αυτόχειρων, γιατί και με ποιο δικαίωμα;

Γιατί αποφάσισε να γυρίσει αυτό το ντοκυμανταίρ; Σε μια συνέντευξη στο BBC είπε πως ήθελε να λειτουργήσει η ταινία του ως ένα ερέθισμα για έναν πιο ειλικρινή διάλογο για τη σχέση της ψυχικής νόσου και της αυτοκτονίας. Δηλαδή ο Steel θεωρεί άρρηκτα συνδεδεμένη την εθελούσια έξοδο από τον μάταιο τούτο κόσμο με την ψυχική ασθένεια; Τόσο απλά και γραμμικά είναι λυμένα τα ζητήματα στο αμερικάνικό του κεφάλι.


Το ντοκυμαντέρ

Η αρχή

Το φίλμ ξεκινάει με καταπληκτικά πλάνα του Σαν Φρανσίσκο και της Golden Gate. Το εκπληκτικό αρχιτεκτόνημα, το κύμα, ο ουρανός, ο ήλιος, η ομορφιά της πόλης, ο κόσμος που περπατάει στη γέφυρα.
Κάποιοι μόνοι, άλλοι με συντροφιά, μιλάνε, γελάνε, ατενίζουν τη θέα, κι έπειτα ένας παχουλός τύπος, κουκουλωμένος σε ένα πορτοκαλί μπουφάν, πολύ γρήγορα περνάει τρέμοντας τα κάγκελα, στέκεται για κάποια δευτερόλεπτα στο διάζωμα, η κάμερα ζουμάρει, και εκείνος πέφτει στο νερό. Ακολουθούν μίνι συνεντεύξεις κάποιων σέρφερ που βρέθηκαν εκεί γύρω και μίας υπαλλήλου από κάποιο γραφείο απέναντι από τη γέφυρα. Λένε κοινοτοπίες και ο καθένας με την άμυνά του.


Το γέλιο πριν το τέλος

Μία οικογένεια μεταναστών με ένα μικρό παιδί και ένα μωρό κάνουν τον περίπατό τους και φωτογραφίζονται στη γέφυρα όταν ζητούν από μία κοπέλα να τους φωτογραφίσει. Εκείνη τους κοιτάει κατάματα, καγχάζει και πηδάει στο κενό. Μετά, η οικογένεια εμφανίζεται σε απαρτία μπροστά στην κάμερα, στο σπίτι τους πια, και περιγράφουν τι είδαν. Λένε για το τελευταίο της γέλιο και ο μικρός πετάγεται να πει πως "σα γορίλας γελούσε" η κοπέλα και την αναπαριστά. Η μαμά του τον μαλώνει γι'αυτό που είπε, αλλά ο σκηνοθέτης καταλαβαίνει πως είναι δυνατό σημείο η παρέμβαση του μικρού και δεν το κόβει.

Ήταν μία από τις γροθιές που ακόμα νιώθω στο στομάχι. Να υποφέρεις τόσο που ο θάνατος να μοιάζει ανακούφιση. Να βρίσκεις το θάρρος να φτύσεις τη ζωή. Κι έπειτα να σε μαγνητοσκοπούν κάμερες να πέφτεις σα σακί στο νερό και ένα παιδάκι να σε κοροϊδευει που έφυγες γελώντας σα γορίλας. Το γέλιο του τρελού που ξέρει, το γέλιο εκείνου που απαρνιέται τη ζωή. Ένα γέλιο που σχηματίσθηκε μέσα μου σαν αντίλαλος του θανάτου.


Η φώκια θεός

Ο Kevin Hines, ένα πιτσιρικάς γύρω στα 18 είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και ήταν σε φαρμακευτική αγωγή όταν κάποια μέρα πήδηξε από τη γέφυρα. Βρέθηκε στο βυθό αλλά δεν σκοτώθηκε (1). Ένιωσε κάτι να κολυμπά ανάμεσα στα πόδια του κι εκείνη τη στιγμή σκέφθηκε "δε πνίγηκα αλλά θα με φάνε οι καρχαρίες". Όμως αμέσως μετά κατάλαβε πως άναμεσα στα πόδια του βρισκόταν μια φώκια που δε σταματούσε να τον σπρώχνει προς την επιφάνεια, ώσπου τον περιμάζεψαν τα σωστικά συνεργεία.

Στη συνέντευξή του λέει πως από τότε πίστεψε στο Θεό, άλλαξε η ζωή του, πραγματικά πιστεύει πως ο θεός ήταν αυτός που τον τράβηξε στον αφρό με τη μορφή της φώκιας. Κι από τότε ο Kevin παραδίδει μαθήματα ανά την Αμερική σε σχολεία και ομάδες αλληλοβοήθειας (σαν αυτές στο Fight Club). Ο πατέρας του στη συνέντευξη έλεγε το εξής "ο γιος μου είχε σχιζοφρένεια, αλλά πάντα του έλεγα πως αυτή είναι μια θαυμάσια πάθηση γιατί δε θα σε σκοτώσει ποτέ και μπορεί να την ελέγχεις με τα φάρμακα". Το κακό είναι πως ακόμα το πιστεύει. Μεγάλη η χάρη της φώκιας πατέρα.

O τύπος με τα μαύρα

Η πιο συγκλονιστική ιστορία παίχθηκε γύρω από έναν τυπά. . Κάπου 27-28, μακρύ μαύρο μαλλί ως τη μέση, μαύρο δερμάτινο μπουφάν και παντελόνι, μπότες μαύρες, μαύρα γυαλιά. Γκοθάς. Η κάμερα τον δείχνει για 10' και βάλε να διασχίζει τη γέφυρα πάνω- κάτω, να κοιτάει κάτω, να φεύγει, να ξανάρχεται, να μιλάει στο κινητό. Κάποτε ανεβαίνει πάνω στο κιγκλίδωμα, ανοίγει τα χέρια σταυρό και πέφτει πίσω με την πλάτη. Κανείς άλλος από όσους είδα να πέφτουν δεν ανέβηκε με τόσο θάρρος πάνω στο κάγκελο, κανείς άλλος δεν άνοιξε τα χέρια διάπλατα στο θάνατο.

Οι οπερατέρ, εξασκημένοι πια να παρακολουθούν υποψήφια θύματα (της κάμερας θύματα, γαμημένοι αμερικάνοι, όχι θύματα επειδή διαφεντεύθηκαν το θάνατό τους), κόζαραν τον τύπο και ζούμαραν πάνω του. Από τη μία και την άλλη όχθη περίμεναν τα κοράκια να πέσει. Και δεν κάλεσαν τους μπάτσους να τον σταματήσουν. Εντάξει. Δικαίωμα στην επιλογή είπαμε. Αλλά μετά, μη βγαίνουν να λένε πως έσωσαν κάπου 6 άτομα καλώντας σε βοήθεια. Απλά και ξεκάθαρα ο Gene (έτσι νομίζω τον λέγανε τον τυπά με τα μαύρα) (2) θα έκανε την μεγάλη μπάζα για το ντοκυμανταίρ. Ο πρωταγωνιστής στο εξευτελιστικό θρίλερ που στήσανε ο Steel και η παρέα του. Και κανείς δεν ήταν κοροϊδο να τον εμποδίσει.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ας την πούμε Ruth, με τη γοητεία παλιάς χίπισσας, γαλήνια και μελίρρυτη στον ατμοσφαιρικό εσωτερικό κήπο του σπιτιού της μιλά για τον Gene και την ιστορία του. Ζούσαν σε διπλανά σπίτια.

Η μητέρα του Gene έμεινε έγκυος σε μια εποχή που πάλευε έναν διαλυμένο γάμο, την κατάθλιψη, τη φτώχεια και τον αλκοολισμό. Αποφάσισε να κρατήσει το παιδί για να μπορέσει να κρατηθεί κι η ίδια στη ζωή, σαν παρηγοριά και σαν τελευταία διέξοδο. Ο Gene μεγαλώνοντας γίνεται αυτό που λένε εσωστρεφής, δεν αντέχει δηλαδή τις ανώφελες και γελοίες κοινωνικότητες, προτιμά τη μοναξιά του. Κι ούτε τον ήλιο και το φως θέλει. Έχει μόνιμα κλειστές τις μαύρες κουρτίνες του δωματίου του. Έχει εμμονή με την ιδέα της αυτοκτονίας, μιλά γι'αυτό και δε παύει να λέει "kill me, just kill me" μεταξύ σοβαρού και αστείου. Κάποτε η μητέρα του παθαίνει καρκίνο και πεθαίνει. Αργότερα, ο Gene βρίσκει δουλειά και μάλιστα που του άρεσε, όπως θα πουν οι φίλοι του σε άλλη συνέντευξη.

Λίγες μέρες όμως μετά τηλεφωνεί στη Ruth για να της πει πως ήρθε η ώρα να τελειώσει με όλα (finish it all), τηρώντας την υπόσχεση που της είχε δώσει κάποτε να την αποχαιρετήσει όταν θα έκανε το μεγάλο βήμα. Και το έκανε...


Θα ήθελα να πιστεύω στα παραμύθια για τη μετά θάνατο ζωή για να ζητούσα συγνώμη από όλους αυτούς που πλήρωσα εισιτήριο σε ένα -κουλτουριάρικο- σινεμά για να τους δω να πέφτουν από τη γέφυρα.


(1) Λέγεται ότι ο θάνατος από τη πτώση από τη γέφυρα προέρχεται από πολλαπλά κατάγματα λόγω ύψους και όχι πνιγμό αναγκαστικά.
(2) Δυστυχώς ξεχνάω πολλές πληροφορίες που ίσως να μην είναι μόνο λεπτομέρειες.

27 σχόλια:

αθεόφοβος είπε...

Στην ουσία και αυτό είναι ένα ριάλιτι με τραγικούς πρωταγωνιστές.

industrialdaisies είπε...

Ναι, καταλαβαίνω. Θυμήθηκα τώρα στις πορείες που έγιναν φέτος. Παιδιά να τρώνε ξύλο και οι καμεραμέν με τους γελοίους δημοσιογραφίσκους να ζουμάρουν και μετά στα δελτία να επαναλαμβάνουν τα πλάνα σαν θρίαμβο.

Βέβαια, ηρωικό ρεπορτάζ. Οι φοιτητές στον καπνό κι εκείνοι στο roof garden του Grand Bretagne...

Κατατοπιστικό το κείμενο -ωραία η ματιά σου. Καλό Σαββατοκύριακο!

s_pablo είπε...

Δεν έχω δει την ταινία (και δεν σκοπεύω άλλωστε), αλλά από την περιγραφή σου τίθενται ορισμένα ζητήματα, πρακτικά και ιδεολογικά.

Πρώτον, η κινηματογράφηση της αυτοκτονίας ενός ανθρώπου για ψυχαγωγικούς και εμπορικούς λόγους (αφού πληρώνεις εισιτήριο για να τη δεις), στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον, αποτελεί βάναυση επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και θα έπρεπε να είναι ποινικά κολάσιμη.

Επίσης τίθεται θέμα κατά πόσο η μη παροχή βοήθειας εμπίπτει στον νόμο περί υποβοήθησης του αυτόχειρα.

Δεύετρον, (και απαντώ και στην Industrialdaisies) η "ηθική" του ντοκυμαντέρ, αλλά και της δημοσιογραφίας, απαγορεύει την παρέμβαση. Φανταστείτε σε κάθε ντοκυμαντέρ για λιοντάρια να προσπαθούσε ο καμεραμάνος να σώσει τις αντιλόπες ή σε κάθε πόλεμο οι ανταποκριτές να σκοτώνονταν μεταξύ τους ανάλογα με την τοποθέτηση τους. (Εξαιρετική ταινία πάνω στο θέμα: Αποστολή στη Νικαράγουα με τον Νικ Νόλτε)

Φυσικά εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και μια όχι και τόσο φυσική διαδικασία, αλλά από τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις ένα ντοκυμαντέρ "οφείλεις" να μην παρέμβεις.

Πάντως, θεωρώ περισσότερο αποτρόπαια την πράξη της κινηματογράφησης παρά την "απραξία" της μη διάσωσης.

Τέλος, η σύνδεση ψυχικής νόσου και αυτοκτονίας είναι τουλάχιστον εγκληματική. Και λόγω της ενοχοποίησης των ψυχικών νοσημάτων (τι άθλια έκφραση για μια κατάσταση του νου), αλλά και λόγω εύκολης αιτιολόγησης της αυτοχειρίας.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά ήδη σας έχω κουράσει αρκετά. Μια ερώτηση μόνο. Τι σε ώθησε να δεις αυτήν την ταινία?

Alexandros είπε...

Η ταινία ακούγεται ανατριχιαστική. Δεν νομίζω ότι θα άντεχα να την δω. Συμφωνώ απολύτως με τον s_pablo ότι το κολάσιμο είναι η κινηματογράφιση αυτή καθαυτή και όχι η μη παρέμβαση. Θεωρώ τελείως ανεύθυνο να παρέμβεις σε απόπειρα αυτοκτονίας. Άλλο καβγάς-πόλεμος-πρόβλημα υγείας κ.ο.κ. και άλλο αυτοκτονία...

Vrakas Kostas είπε...

Τριανταφυλλενια;;;
Μου πατησες τον..καλο!!!
Χωρις να σπασεις αυγα..ομελεττα δεν γινεται!
Καλα να ειμεθα,να διαπορευομαστε!
Αγκαθακια!!

tzonakos είπε...

Αφωνος εχω μείνει, δεν πίστευα οτι μπορούσε κάποιος να κινηματογραφήσει τόσες αυτοκτονίες και μάλιστα να τις βγάλει στο σινεμά !
Αλλα εκει στο Αμέρικα όπως λες τα μυαλά τους είναι ... δεν ξέρω πώς να τα περιγράψω.
Εννοείται οτι στην Ευρώπη δεν θα είχε βγεί τέτοιο έκτρωμα. Δεν θέλω να δω κάτι τέτοιο.

industrialdaisies είπε...

@ s pablo: Μαζί σου κι εγώ, εδώ όμως υποτίθεται ότι κοκορεύονται για την διάσωση 6 ατόμων. Οι υπόλοιποι; Αυτοί οι 6 πώς δηλαδή διασώθηκαν; Εκεί δεν παρενέβησαν; Καλημέρα!

tzonakos είπε...

Δείτε και αυτό :

http://www.youtube.com/watch?v=8muNsj1oUpY

Ενεσούλα είπε...

Μια ακόμα αποτρόπαια "μεγαλοφυής" ιδέα του αμερικάνικου θεάματος.
Φυσικά δεν προκειται να δω τέτοιο έκτρωμα.
Δικαιώμα στην αυτοκτονία, δικαίωμα στις ιδιωτικές στιγμές!
:[

Niemandsrose είπε...

@αθεόφοβος, κάπως έτσι.

@industialdaisies, καλό σαββατοκύριακο και σε σένα! Κι ευχαριστώ για την καλή κουβέντα.

@s_pablo, η ερώτησή σου είναι αδιάκριτη και θα μου επιτρέψεις να μη σου απαντήσω.Εξάλλου η κατακλείδα μου ήταν μία συγνώμη στο άπειρο. Δεν θα απολογηθώ και αλλού.

@alexandros, πάει καιρός που την έχω δει και ακόμα νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι. Έχεις δίκιο.

@vrakas kostas, συγνώμη αν σου θύμισα ένα ευαίσθητο θέμα. Και για μένα έτσι είναι. Και χειρότερα.

@tzonakos, κι όμως αν διαβάσεις στο imdb που υπάρχει σχετικό debate οι γνώμες διίστανται. Υπάρχουν πολλοί που δικαιολογούν τα κίνητρα και την ηθική του σκηνοθέτη.

@ενεσούλα, συμφωνώ. Είμαστε πια όλοι με μία κάμερα ανά χείρας και μαγνητοσκοπούμε τις ζωές των άλλων.
Θέλω να πω, πως ζώντας πλέον στην κοινωνία του θεάματος, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε βίντεο με ιδωτικές στιγμές ανεξέλεγκτα. Αν ψάξει κανείς στο youtube θα βρει από οικογενειακή βία μέχρι στοματικό έρωτα. Όλα αυτά δε συνιστούν παραβίαση της ιδιωτικότητας και έλλειψη σεβασμού. Ίσως αυτή η ταινία είναι πλέον το αποκορύφωμα της λαγνείας της θεαματικότητας κάτω από ένα ένδυμα ηθικής.

Alexandros είπε...

"Εννοείται οτι στην Ευρώπη δεν θα είχε βγεί τέτοιο έκτρωμα."

Μην είσαι τόσο σίγουρος. Οι Αμερικανοί είναι περισσότερο συντηριτικοί από τους Ευρωπαίους. Έχει δει κανείς το Τζαμέτι;

s_pablo είπε...

@ροδον

Συγγνώμη, δεν φαντάστηκα ότι μια ερώτηση για το λόγο που κάποιος επέλεξε να δει μια ταινία είναι αδιάκριτη.

Και δεν σου ζήτησε κανείς να απολογηθείς. Για τι πράγμα άλλωστε?

Τέλος πάντων...

Vrakas Kostas είπε...

ΑΣΧΕΤΟΝ;
Την ειδα τελευταια φορα το..81!!Λιγο πριν τα Χριστουγεννα!Στην Βοστωνη!
Ημουν καλεσμενος της!Πως αλλοιως να ταξιδευες τοτε στην Αμερικη;!!
Ηχει ακομη στα αυτια μου,το δυνατο της γελιο,σε οποια μαβλακια ελεγα!
Την ελεγαν Ελενη!Ηταν γεννημενη εκει,αλλα απο μεταναστες γονεις εκ Σπαρτης!Το καλοκαιρι πριν,το περασαμε μαζι,στα Ελληνικα νησια!Ηταν τοσο ενθουσιασμενη!Τοσο χαρουμενη!Περασαν ομως οι μερες και επρεπε να φυγει!
Στον αποχωρισμο μας,δεν την..φιλησα!Ετσι,για να εχει μεγαλυτερο παθος,το ανταμωμα μας σε..λιγο καιρο!!Ελληνικα δεν γνωριζε καλα!Φευγοντας ομως,πηρε ενα βιβλιο απο τα δικα μου,ετσι,τυχαια!Τυχαια;;
..........................
Δυο μηνες αργοτερα απο την επισκεψη μου,πηρα ενα γραμμα απο την..διευθυνση της!Γραμμενο ομως απο την αδερφη της!!
...............................
Ειχε ..ταξιδεψει η Ελενη,στην αλλη γωνια της Αμερικης, στην ..γεφυρα!
...................................
υγ1.στην επιστολη που αφησε πισω..εγραψε ματαξυ αλλων: Με επηρεασε στην αποφαση μου αυτη,το βιβλιο που μονη μου,τυχαια διαλεξα και πηρα απο τον Κωστα!
................................
Μηπως θα επρεπε να απαγορευεται στην ηλικια αυτη,να διαβαζουν Νιτσε τριανταφυλλενια μου:Μηπως:;
υγ2.Αν το εκανα..ποστ,δεν θα το διαβαζες.Για αυτο το εγραψα εδω!
Αγκαθακια!

Niemandsrose είπε...

@p-pablo, συγνώμη αν σου ακούστηκα εριστική. Είναι που νιώθω ενοχές που παρασύρθηκα από τους ντεμέκ κουλτουριαρέους του Λονδίνου και πήγα και πλήρωσα λεφτά να δω αυτό το πράγμα. Αυξημένα αντανακλαστικά το λένε;

@vrakas kostas, δεν έχω λόγια...

adaeus είπε...

Είναι απαράδεκτο, αλλά μια εσωτερική μαλακισμένη ανάγκη μας κάνει να θέλουμε να δούμε το θάνατο των άλλων. Γι'αυτό και ρούφηξα το κείμενό σου. Γι'αυτό και τόσοι είδαν την ταινία. Ισως να είναι η ανάγκη να ξορκίσουμε τον επερχόμενο δικό μας θάνατο.

Maria Mikro Analogo είπε...

Δεν ήξερα καν ότι είχε γυριστεί τέτοιο ντοκιμαντέρ. Και μόνο από την περιγραφή σου καταλαβαίνω ότι είναι τουλάχιστον σοκαριστικό... Τι έμπνευση που έχουν μερικοί άνθρωποι... Αλλά και πόσα τέτοια δεν γίνονται στα δελτία ειδήσεων (προσφάτως με τις φωτιές). Τις καλημέρες μου.

The Torch είπε...

Το κείμενό σου είναι πολύ δυνατό, και το ντοκυμαντέρ αυτό είναι όντως ένα ριάλιτι (όπως είπε πρώτος και καύτερος ο Αθεόφοβός) Θα ήθελα απλά να πω ότι ορθότερη κρίση θα είχαμε αν μπορούσαμε (που φοβάμαι ότι δεν μπορούμε) να μπούμε σε αμερικάνικα παπούτσια και να δούμε τα πράγματα. Θα μας ενδιέφερε για παράδειγμα (το θέμα και όχι η ακριβής αποτύπωση στο βίντεο) κάτι ανάλογο αν είχε να κάνει με αυτοκτονίες από την Ακρόπολη; Θα αναρρωτιόμασταν τί επιπτώσεις μπορεί να είχε στον τουρισμό μας; Αν όντος αποτελλεί κοινωνικό πρόβλημα που χρήζει επίλυσης;
Τα λέω όλα αυτά διότι διαβάζοντας την industrialdaisies δεν μπορώ να συμφωνήσω με την θέση της περί θριάμβου των πλάνων με τις πορείες. Διότι εκτός από τους φοιτητές που όντος έτρωγαν ξύλο, θυμάμαι τους δημοσιογράφους να επιτείθενται με ένταξη κατά των αστυνομικών αρχών που απρόκλητα χτυπούσαν τους φοιτητές, αλλά στα ίδια πλάνα θυμάμαι και αναρχικούς, που δεν είχαν καμία σχέση με την πορεία, να ξηλώνουν πέτρες από την πλατεία Συντάγματος. Θα μας ενδιέφερε να μάθουμε ποιοί είναι αυτοί; Τί πρεσβεύουν; Γιατί κάνουν αυτό που κάνουν; Ποιές είναι οι οικογένειές τους; Εμένα ναι; Θα μου έλυνε κάποιες απορίες. Την ίδια στιγμή θα μου άρεσε να έβλεπα μία ανάλογη έρευνα με τους αστυνομικούς. Αυτό ίσως να ήταν λοιπόν ένα ντοκυμαντέρ με ελληνικό ενδιαφέρον, το οποίο κατα πάσα πιθανότητα θα ξεκινούσε με κρυφή βιντεοσκόπηση και κάτα πάσα πιθανότηα θα εξαπατούσε εκείνους που βιντεοσκοπεί για να τους πείσει να βγουν στην κάμερα.
Δεν ξέρω αν το παράδειγμα είναι επιτυχημένο καθώς δεν συμπεριλαμβάνει την ανηθικότητα της κρυφή βιντεοσκόπησης μίας αυτοκτονίας, αλλά νομίζω ότι θα μας ενδιέφερε να δούμε κάτι που άπτεται των δικών μας προβλημάτων.

Niemandsrose είπε...

@ adaeus, δεν έχεις καθόλου άδικο. Είναι η λαγνεία του ανθρώπου γύρω από τη βία και το θάνατο, που ο πολιτισμός και οι θρησκείες πάνε να εξευμενίσουν και να εξωραΐσουν.

@Μαρία, είναι σοκαριστικό αλλά σκέψου πως ο σκηνοθέτης το παρουσιάζει σχεδόν σαν κοινωνικό έργο. Σαν ένα όπλο ας πούμε στην πρόληψη της αυτοκτονίας! Και ούτε ένας από μας δε βρέθηκε να συναινέσει στην ηθική του εγχειρήματος.

@The Torch, το θέαμα δεν είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις κάτι. Υπάρχουν βιβλία γραμμένα από αντεξουσιαστές, τραγούδια, υπάρχουν ταινίες, υπάρχουν κοινωνιολογικές μελέτες, μαρτυρίες ανθρώπων στα εναλλακτικά μέσα κλπ. Το θέαμα είναι ο πιο ευτελής τρόπος να γνωρίσεις κάτι. Ίσως και γι'αυτό το προτιμούμε.

The Torch είπε...

Δεν έχεις άδικο σε αυτό που γράφεις, όμως εγώ εργάζομαι στην τηλεόραση, επομένως για αυτήν μιλάω, ορμόμενος πρώτον από το γεγονός ότι το αρχικό σου post ούτως ή άλλως αναφέρόταν σε μέσω εικόνας, ενώ και η industrial αναφέρθηκε στην τηλεόραση. Το ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι και ποιο κατατοπιστικοί είναι αλήθεια. Εννοείται ότι υπάρχουν αμέτρητοι εναλλακτικοί τρόποι να ενημερωθεί κανείς για ό,τι θέλει. Η εικόνα όμως έχει πολύ μεγάλη δύναμη πειθούς και εξάπλωσης. Γι' αυτό άλλωστε σε απασχόλησε και εσένα.

Niemandsrose είπε...

@The Torch, σκέφτομαι τι θα ήταν η Άννα Καρένινα στις μέρες μας. Μια τρελή που έπεσε στις ράγες του τρένου. Κάποιος πιτσιρικάς θα είχε τραβήξει το διαμελισμένο της πτώμα στις ράγες και θα το ανέβαζε στο youtube ή στο rotten.com Τόσο απλά και τόσο χυδαία.
Ούτε να πεθάνεις ήσυχος πια δε μπορείς.
Οι μισοί υποφέρουν και οι υπόλοιποι μισοί τους βλέπουμε να υποφέρουν.
Έχουμε ξαναγυρίσει σε εποχές μεγάλου σκοταδισμού.
'Οπως όταν το πλήθος συγκεντρωνόταν για να δει ανθρώπους στην πυρά, στη λαιμητόμο, στην αγχόνη, στην αρένα με τα λιοντάρια.
Από το δωμάτιό μας πια. Χωρίς να χρειαστεί καν να βάλουμε το παλτό και να πάμε ως την πλατεία που θα κρεμάσουν κάποιον απόψε.

Elias είπε...

Είχα γράψει κι εγώ για τη Γέφυρα Golden Gate σ' ένα παλιότερο post. Αναρωτιέμαι πόσοι αυτόχειρες, στο παρά πέντε του άλματός τους, θα παραλλήλισαν σαρκαστικά το όνομά της με τη χρυσή λύτρωση που ετοιμάζονταν να κατακτήσουν.

Δε συμφωνώ πάντως με τη φράση σου: "έχουμε ξαναγυρίσει σε εποχές μεγάλου σκοταδισμού". Δεν είχαμε ποτέ κατακτήσει ηθικά ύψη και ξαναγυρίσαμε τώρα στη βαρβαρότητα. Ανέκαθεν ήταν έτσι, ο θάνατος και οι δημόσιες εκτελέσεις πάντα αποτελούσαν εκλεκτό θέαμα -το αναφέρεις κι εσύ, εξάλλου. Σήμερα τουλάχιστον δε χλευάζουμε ανοιχτά το θύμα ούτε ομολογούμε άνετα την έλξη που μας ασκεί η παρακολούθηση του θανάτου του. Κάτι είναι κι αυτό, ένα βηματάκι προόδου. Όποιος όμως ισχυρίζεται ότι η ανθρωπότητα προχωράει με ταχύτατες δρασκελιές προς τον επίγειο παράδεισο, είναι εκτός πραγματικότητας.

s_pablo είπε...

Αυτή η δημόσια προβολή του θανάτου είναι ένας δεύτερος θάνατος. Αυτός της αξιοπρέπειας.

Τα ζώα όταν αντιλαμβάνονται ότι πεθαίνουν, πάνε κάπου και κρύβονται, ούτως ώστε να μην είναι σε κοινή θέα.

Τόσοι αιώνες πνευματικής εξέλιξης κι αυτήν την κατάκτηση την χάσαμε στον δρόμο...

Niemandsrose είπε...

@κουνούπι, διάβασα μόλις το post σου.Ενώ καταλαβαίνω πως είναι γραμμένο με αγαθή προαίρεση, θέλω να σου θυμίσω το "ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις"...Ελπίζω να καταλαβαίνεις.

@s-pablo, δεν έχω παρά να συμφωνήσω.

The Torch είπε...

Δεν περίμενα να αντιδράσεις τόσο έντονα σε αυτά που έγραψα. Δεν νομίζω πάντως ότι ζούμε σε εποχές μεγάλου σκοταδεισμού. Νομίζω ότι υπερβάλεις. Άλλωστε πρόσφατα είχαμε ένα παράδειγμα ενός ανθρώπου (που πολύ-πολύ-πολύ καλά έκανε) ο οποίος απαγόρευσε την παρουσία καμερών στην κηδεία της γυναίκας και των παιδιών του. Του βγάζω το καπέλλο. Μακάρι όλοι να αρχίσουν να το κάνουν αυτό και να καταλήξει η reallity TV χωρίς θέμα. Δυστυχώς για την ώρα υπάρχουν κάποιοι (πολλοί και σίγουρα οι περισσότεροι) που είναι έτοιμοι να θρέψουν την ακόρεστη περιέργεια της τηλεόρασης και του κοινού της. Εγώ θα είμαι ευτυχής την ημέρα εκείνη που δεν θα μπορώ να βρω απλούς ανθρώπους να απαντούν σε όποια μαλακία έρθει στο δικό μου, αλλά κυρίως στο μυαλό του αρχισυντάκτη μου. Και όλα αυτά τα λέω διότι δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να συνδεθώ με αυτά που γράφεις τα οποια ναί μεν δεν μου τα αποδίδεις, μου τα απευθύνεις όμως.

Niemandsrose είπε...

@The Torch, με παρεξήγησες και συγνώμη που φάνηκε σα να απευθύνομαι σε σένα!!Είναι θέμα αρχής να μην κατηγορώ ποτέ το άτομο για τόσο μαζικά, πολύπλοκα και βαθιά ριζωμένα κοινωνικά φαινόμενα! Αλίμονο, αν ήμουν τόσο υπερφίαλη να κατηγορώ τον καθένα από μας μεμονωμένα για τις επιλογές του επαγγελματικές ή άλλες. Σε ένδειξη καλής θέλησης θα ήθελα να δεχτείς πως ό,τι έγραψα αποτελεί μια παρατήρηση πολύ γενικού περιεχομένου που καθόλου δεν είχε σκοπό να σε θίξει. :)

The Torch είπε...

Μην ανησυχείς, έτσι την είχα εκλάβει. Απλά εκείνο το "@The Torch" μπροστά με ανάγκασε να κάνω κι εγώ τις διευκρινήσεις μου κι αυτό διότι αν και υπηρετώ την τηλεοπτική δημοσιογραφία δεν συμφωνω καθόλου με τις πρακτικές της και επομένως βρήκα την ευκαιρία να εκφράσω κάποια πράγματα. Φιλάκια

Niemandsrose είπε...

@The Torch, ο γραπτός λόγος ανάμεσα σε αγνώστους μπορεί να φέρει τρελές παρεξηγήσεις. Συμφωνείς;